Om de Poëzieweek mooi in te zetten, schreef Sanne Leenders, ergotherapeut in afdeling Libel een gedicht, samen met de bewoners van de vier woongroepen. Benieuwd naar het ontroerende resultaat? Lees het gedicht hier.
Blij, boos, bang, bedroefd
door: de bewoners van woongroep Libel en ergotherapeut Sanne
Voor Gedichtendag maakte ik een wandeling op de Libel.
Poëzie gaat dikwijls over emoties, weet je wel.
De levenswijsheid die je hier terugvindt bestaat al heel lang.
Dus ik ging op zoek naar antwoorden rond boos, blij, bedroefd en bang.
Stel, je bent bang? Wat kan je dan doen volgens de mensen van de Jasmijn?
Als ik het zo hoorde zijn dat mensen die niet snel bang zijn.
Ze zouden dan eerder liedjes gaan maken en beginnen zingen,
of denken aan plezantere dingen.
Ook kan je je behelpen met het ophalen van mooie herinneringen.
Spinnen en muizen vinden ze niet eng. Wel de ziekte van een naaste.
En stiekem ook wel bij bliksem je naar binnen haasten…
Iemand merkt op dat angst ook komt bij alleen zijn.
Gelukkig zijn ze een hechte groep op de Jasmijn.
Stel, je bent zo ontzettend blij. Wat voel je dan allemaal?
Een bewoonster van het Hoekske vindt die vraag niet banaal.
Bij contact met de kinderen, omdat het kan, niet omdat het moet,
Voel ik me altijd zo super goed.
Ik zou ook blij zijn als ik de lotto win,
Maar die kans zit er niet in.
Ik ben een echte familievrouw
Omdat ik zo van m’n (klein)kinderen houd.
Het verlies van m’n dochter doet me nog steeds verdriet,
Tussen de mensen zitten lukt dan niet.
Ik zit dan liever wat alleen.
Ik word dus blij van familie om me heen,
Maar ook goed gezind personeel met een warme glimlach,
maakt even goed mijn dag.
Voor mezelf wens ik gezondheid in m’n leven
en voor wie dit leest wat blijdschap, al is dat maar voor even.
Stel, dat je iemand ziet die bedroefd is. Hoe help je deze persoon?
Wat vinden ze op de Merel bij droefenis heel gewoon?
Iemand troosten is het belangrijkste van al.
Dat hoeft niet spectaculair als een carnaval.
Je kan iemand een knuffel geven,
dan zal hij een betere tijd beleven.
Luisteren is iets dat een bewoonster hier goed kan.
Daar worden mensen gerust van
en zo is de droefenis eens van hun hart af.
Een andere bewoner zegt ook iets straf:
“Schatteke, ge moet niet wenen.”
Ik weet zeker dat er hier een schouder om uit te huilen valt te lenen.
Stel, iemand is boos op jou. Wat doe jij dan?
Wat weten de bewoners van de Orchidee hiervan?
“Boos worden? Daar zal je niets mee opschieten.”
“Ik begin te schieten!
Maar ik heb geen geweer…”
“Oei, oei, wie is er boos? Krijgt ze het weer?”
“Ook kwaad worden? Ik trap niet in die val,
er boven staan is het belangrijkste van al!”
“Jij hebt daar toch geen zaken mee? Dat is wat ik zeg!”
“Pas maar op voor mij! Alleman uit de weg!”
“Ja, ik vind koleirig worden niet gezond.”
“Ik ben geen kalme, ik plak ze desnoods tegen het plafond.”
“Het ligt er natuurlijk ook wel aan,
wat die andere heeft gedaan.”
“Ik zou, denk ik, gewoon zwijgen en stil zijn.”
“Ik huil nogal snel van frustratie, ook niet fijn.”
“Gewoon weg gaan. Ruzie maken is geen avance.”
Wat hebben we zonder boosheid hier toch een chance!
Benieuwd hoe Sanne en de bewoners te werk gingen, om dit mooie gedicht te schrijven?
Lees dan zeker het interview met Sanne, over de kracht van poëzie bij mensen met dementie.
